1-Nov-2022. “Soft pivot” przed nami? W USA poznaliśmy też pierwszy odczyt PKB za trzeci kwartał br. (+2,57%), który w szczegółach nie był już tak optymistyczny. Ostatnio też narasta narracja o zbliżającym się, albo wręcz właśnie się dokonującym „pivocie” banków centralnych. Nie pierwszy raz w tym roku rynek chciałby zobaczyć ten słynny „pivot”, ale na ten prawdziwy raczej będziemy musieli jeszcze poczekać. Z pewnością w kontynuacji odbicia na rynkach akcji pomagają gołębie „przecieki” od FED-u w zakresie zmniejszenia tempa podwyżek stóp, gołębie przekazy od banków centralnych z Australii, Kanady i Europy, zbliżające się wybory połówkowe do Kongresu (8 listopada br.), a także nadmierny pesymizm inwestorów jeszcze sprzed kilku tygodni (jak zwykle, im mocniej sentyment inwestorów odchyla się w pozytywną lub negatywną stronę, tym łatwiej o ruch rynku w odwrotną stronę). Niemniej w średnim terminie reżim rynku pozostaje taki sam: dla inwestorów najważniejszy jest amerykański bank centralny FED (kiedy zmieni nastawienie w polityce pieniężnej na gołębie), a dla FED-u najważniejsza jest inflacja (dopóki sytuacja na to pozwala, priorytetem jest nabranie pewności, że inflacja będzie zmierzać „na stałe” w kierunku celu, czyli do 2%). Na dzisiaj taki mamy paradygmat funkcjonowania rynku i FED-u. Innymi słowy, rynek jako całość obecnie może ignorować takie sygnały jak spadające zyski spółek czy zbliżającą się recesję (do czasu). FED może zaś ignorować spadające akcje i spowolniającą gospodarkę (do czasu). Pewnym ryzykiem dla takiego paradygmatu pozostaje ewentualny „soft pivot” FED-u w najbliższym czasie. „Soft Pivot” przed nami? W ostatnim czasie na rynku zaczęła pojawiać się narracja, że właśnie mamy do czynienia z „pivotem” banków centralnych. Zaczynając od banku centralnego Australii, potem Kanady a kończąc na Europejskim Banku Centralnym – w każdym przypadku mieliśmy bardziej gołębią komunikacje wskazującą na konieczność zmniejszenia tempa podwyżek stóp procentowych. 2 listopada br. będziemy też mogli poznać najnowszą komunikację w tym zakresie amerykańskiego FED-u. Prawdziwy „pivot” mógłby oznaczać koniec bessy, dlatego przyjrzyjmy się kilku podstawowym argumentom za i przeciw. Główne argumenty przeciw: przed FED-em i tak jest jeszcze 6-7 podwyżek stóp (licząc po 0,25), nawet pauza w podwyżkach, albo koniec podwyżek nie musi oznaczać początku obniżek stóp procentowych (zbyt wczesne obniżki to główne błędy z lat 70-tych), obniżki stóp nie muszą oznaczać wzrostów rynku/koniec bessy w średnim terminie (przypominam reakcje rynków na obniżkę stóp FED- u z stycznia 2001 roku), podobnie obniżki stóp w 2008 roku nie zatrzymały spadków akcji, historycznie, aby pokonać inflację stopy procentowe z reguły musiały wzrosnąć powyżej stopy inflacji, albo powyżej nominalnego wzrostu PKB, bazowa inflacja usług w USA nie pokazuje jeszcze w ogóle oznak słabnięcia. Natomiast argumenty za możliwym pivotem w najbliższym czasie to: „górki” na inflacji, stopach FED-u, rentownościach obligacji, a także dolarze są już bardzo blisko, inflacja ma prawo mocno spaść w przyszłym roku (tak wycenia to także rynek), banki centralne widzą podatność gospodarek na wysokie stopy procentowe, dlatego są już gotowe na „pivot”. Jakie jest saldo tych argumentów za i przeciw? Moim zdaniem na prawdziwy pivot jest jeszcze za wcześnie, ale jeżeli banki centralne z różnych względów zdecydują się na jakąś formę „miękkiego pivotu”, to rynki będą musiały zareagować i wycenić ich bardziej gołębie nastawienie. To może oznaczać wzrosty akcji i obligacji, ale w średnim terminie zdecydują i tak dane o inflacji. Z pewnością także posiedzenie FED-u w przyszłym tygodniu będzie ważne pod kątem ewentualnego pivotu.